Çok şükür, hem annem, hem de babamı görme şansına eriştim ve ben doğmadan önce, çocuk yaşta boğmacadan ölen ablam ve abim dışındaki tüm kardeşlerimle birlikte büyüdüm.
Ailemizin kalabalık olması nedeniyle zaman zaman yaşanan küçük tartışmalar dışında çok üzücü olay yaşamadım.. Yalnızlık duygusunu ise genelde arabesk şarkılar dinlerken yaşadım.
Altı senedir peş peşe kayıplarımız oldu. Önce, ağabeyim Ahmet, sonra babam ve ardından da annemi kaybettim.
Zormuş.. Hem de çok zor! …
Geçen yaz Pazar yerinde alışveriş yapan eşim ve kardeşim 2 civciv almıştı. Birisi sarı, diğeri kırmızı olan bu civcivler genelde büyümeden ölürler ama karton kutular içerisinde baktığımız bizim yaramazlar yaşadı, şimdi piliçler.
Karton kutuların yanlarını kesip yaptığım küçük pencereden hava ve ışık ihtiyaçlarını giderdiğim piliçlerden birisi önceki gün hayatının hatasını yapmış. Gece, saat 03 sıralarında hayvancağızın çığlığıyla uyandım.
Başını bu pencereye sıkıştıran gariban çıkaramayınca korkup telaşa kapılmış ve çırpınarak kartonu parçalamış. Tabi boynundan yaralanmış. İki gündür yaşadığı acıya şahit oluyorum.
Ne elden bir şey geliyor, ne de hayvancığın dili var… Arkadaşı olan diğer piliç de onun durumunda… yaralı değil ama korkmuş. Düşündüm de anası-babası olsa bu kadar acı çekmezlerdi belki. Hiç olmazsa kendilerince dertleşir, acı paylaşımı yaparlardı.. Hatta anası-babası olsa belki de bu kazayı yaşamazlardı, çünkü onlar uyarır, engellerdi…
…
Geçenlerde Sosyal Hizmetler Müdürlüğü bünyesindeki “Kimsesiz Çocuklar” yararına bir gece düzenlendi. 3-5 kuruş toplandı ve onlara bayram hediyeleri alınacak. Sevinecek yavrucaklar.
…
Anasız-babasız, kimsesiz… çocukları düşündüm.
Eşim Uğur da kısa süre önce annesi ve babasını kaybetmiş. Bazen dertleşiriz… O da benim görüşümde; abimiz, ablamız, dayımız, emmimiz var ama kimsesizlik zor.
Menu
