Hepimiz ‘’Ah şu eski, günlerimize dönsek’’ der. Neden der hepimizin cevabı hemen hemen aynıdır. ’’Derdimiz yoktu, geçim sıkıntımız yoktu, başımızda dağ gibi babamız vardı.’’ Şimdi bizler büyüdük ve baba olduk.. Geçmişi özler olduk…
Geriye şöyle bakıyorum da biz aslında şanslı nesildik. Bilgisayarımız, telefonumuz yoktu. Kendimize ait bisikletimiz, telefonumuz yoktu. Mahallenin topu ile oynar kiralık bisikletlere binerdik. Hepimizin neşesi yerindeydi.
Dostluk arkadaşlık vardı. Çıkar ilişkileri yoktu. Var olan her zaman olmayana yardım eder. Mahallenin dedeleri mahalle başından evine kadar çocuklara sakız ve şeker dağıtırlardı. Herkes bir birini kollar severdi, sayardı.
Bugüne bakıyorum da bunların hiçbiri kalmadı.
Her çocuğun elinde akıllı telefonlar dünya ile ilişikleri kesik.. Arkadaşlık yok denecek kadar az. Mahallede eskisi gibi daha çocuk sesleri duyulmuyor.
Dostluklar, arkadaşlıklar gitmiş yerini çıkar ilişkileri almış…
Çocuk olmak artık bizim çocukluğumuzdaki gibi değil… Şimdiki çocuklar okumuyor TV seyrediyor. Dizilere kendilerini kaptırıp onlar gibi hayat yaşamak istiyorlar.. Yokluk nedir bilmiyorlar. Çocuk olmak işte böyle bir şey…
Biz büyüklere düşen çocuklarımızın geleceğini hazırlamak ancak şımartmadan her dediklerini yapmadan varlık ile yokluğun arasındaki farkı öğreterek..
Menu
