Penceremde ki karanfiller...

Eski evlerimizde alttan  tutup kaldırınca çerçeveyi; metal tutaçı çeviriyorduk  cam sabitleniyordu ... Başımızı dışarı doğru uzatınca direk komşuları görüyorduk...

Ahşap kenarlarında küplere  ya da tenekelere konulmuş çiçeklerimiz vardı...

İllaki karanfiller; mis kokulu kırmızı karanfiller dikilirdi...

İşte, o güzelim çiçeklerin arasından  yan komşu, karşı komşu ile sohbetin dayanılmaz terapisi...

 O zaman psikolog,psikiyatrist  falan bilmeden meğerse ne güzel kendimizi, birbirimizi  tedavi edermişiz... 

Şimdi kocaman apartmanların, dayanılmaz yalnızlığını yaşıyoruz...

Çocuk sayıları azaldı,büyüklerimiz gitti...

Komşumuz  varsa   bile;  habersiz gidemez olduk.

Gittikçe yalnızlaşan, insanlar topluluğuna dönüştük ...

Sosyal medyada   takip ettiğim kadınlar kulubü diye bir grup var... orada çok ilginç  hikayeler okuyorum.Herkes derdini,sevincini ya da sorunlarını anlatıyor, paylaşıyor.

Garip geliyordu  önceleri, kimi adını gizleyerek ya da açıkça yazarak sorunlarını anlatıyorlardı..Öyle böyle değil paylaşımlar;her türlü  sorular var.Yani kiralık evden tutun da, hastalığa, düğüne, boşanmaya... anasını şikayet edenden , yurt dışına gitmeye çalışanından ,borsada para nasıl kazanılır gibi her türlü sorular! 

Hatta bazıları  evlerine, yazlıklarına tanımadıkları insanları davet ediyorlardı...

Kötü niyetle değil, hayatı paylaşmak için çağırıyorlardı...

Artık, her gün ne yazmışlar  okuyorum... 

Hiç garipsemiyorum hayat paylaştıkça, anlattıkça anlam kazanıyormuş...

Sosyal medyada bile!!!

Diyeceğim o ki varsa güzel bir komşunuz sıkı sıkı sarılın.

Issızlığa, yalnızlığa  giden bu dünyamızda; ilaca, hapa sarılmadan konuşarak paylaşmak eskiden ne güzel miş meğer...

Ben pencereme karanfil koyamıyorum ama balkonuma Taşbaşı ‘lı komşularımdan aldığım karanfillerimi her sene dikiyorum...

İyi geliyor, mutluluk veriyor; hele kokusu  da muhteşemse... Karanfil yürekli bir çocuk oradan gülümsüyor bana...