Kuzeyin çocuklarından taş mektuplar...

“İn dereye dereye, al dereden taşları “türküsünü söylerdik bir zamanlar. 

Şimdi dereye inemiyoruz çünkü her yer evlerle kapatılmış, betonlara boğulmuş, üstleri kapatılmış asfalttan  yol yapılmış...

İşte bu yüzden seller daha çok can almaya başladı.

Oysa ki yağmurlar , her zaman yağardı bu memlekete bu kadar zarar vermezdi, can almazdı...

Ne zaman derelerin, ırmakların yataklarıyla, yönleriyle, yükseklikleriyle oynandı taş yerine  insan, hayvan cesetleri toplamaya başladık...

Biliyorduk bunların yaşanacağını, görüyorduk..

Çok az insan itiraz etti yapmayın! etmeyin! diye  onların sesi de medya da  çok yer bulamadı...

Twitter sağolsun orası da olmasa bu sesleri  duyan kimse olmayacaktı...

Yani sözün kısası; ırmaklar, dereler taşmadı oynanan yatakları yüzünden yerini, yönünü kaybetti.

Evler, fabrikalar tüm yerleşimler sanki  inadına suyun dibine yapıldı. 

Duymadınız yapmayın diyen o sesleri!Duymak istemediniz...

Şimdi taştan mektuplar gönderiyoruz size; dere kenarlarından hatıra olsun diye toplamıştık... Bu defa derdimizi onların üzerine yazdık, belki anlarsınız ...

Geçmiş olsun güzel ülkeme, artık geçsin gitsin...