Çöpten hayatlar!

Onlarla ilk tanıştığımda  çöpleri karıştırıyorlardı. Benim elimde ki  poşete şöyle bir baktılar  ve yanımdan hızla uzaklaştılar. Hele bir tanesi, öylesine zayıf ve çelimsizdi ki  belli ki çok açlık çekmişti.

Tek gezmiyordu yanında genelde büyük bir  ihtimalle kardeşi de oluyordu.

 Hep aynı çöpün başında, ekmeklerinin derdindeydiler.

Ben oradan uzaklaşırken kenarda  zayıf olanla  bir ara göz göze geldik, sonra onun tek gözünün görmediğini farkettim.

Çok üzüldüm, artık hep  ben  gitmeye başladım çöp atmaya, onları da görürüm, doyururum diye çünkü  biliyordum  her gün oradaydılar ve açtılar...

Biraz yemek bırakıp hızla uzaklaşmaya başlıyordum  sonrada  gizlice de takip ediyordum iki kardeşi yiyebiliyorlar mı diye...

Gözü görmeyen çok zorlanıyordu. En fazla  onun  derdindeydim  artık...

Sonra alıştılar bana, hatta isim de taktım  bir tanesine  cinsiyetini bilmeden Emine diye...

Bir gece yine yemek taşırken sivil polisler arabalarını durdurup “hayvan beslemesi mi yapıyorsunuz bayan”dediler. ”Evet dedim” Gülümseyip gittiler... Benim yüzümde de kocaman  bir gülümseme...

 Bu ara da günler geçtikçe Emine ve kardeşiyle aramızda sıkı bir bağ oluştu. Sesimi tanıyorlardı  ve koşarak geliyorlardı...

Çoğunuz belki de çok etkilenmeyeceksiniz ama yazmak istedim sadece ne kadar sesimizi duyan olursa o kadar canın hayatı kurtulur diye...

Çünkü en çok sokak hayvanları aç kaldı bu pandemi de biliyor musunuz? Lokantalar kapanınca perişan oldular...Yaşamları  zaten  çok zordu, sokak hayvanlarının şimdi hepten çöpten hayatlarına geri döndüler...

Sizden bir şey istesem yapar mısınız?

Lütfen! bir kap yemek bırakır mısınız sokağınızın bir köşesine ramazanın hayrına?