Kimsesiz bavul...

Savaşan ülkelerdeki  insanların ,dramları ne kadar farklı olabilirdi?

Son günlerde Suriye ve Ukrayna birbirleriyle kıyasıya karşılaştırılıyor o kadar saçma ki...

Suriye, yıllardır karışık bir ülke durumundaydı savaştan kaçanların çoğu ülkemize sığındı; sonra orada hayat normale döndü ve milyonlarca insan ülkesine dönmedi!!!

Vatan özlemi çekmiyorlar mı bilemiyorum...

Savaş nerede olursa olsun can yakıyor, sebebinin hiç bir affı yoktur... Sığınmak istiyorlar,  geldiler anlıyoruz.

Şimdi de Ukraynalılar geliyor...

Ölüyorsa masumlar yardım elini tabi ki uzatmalıyız.

Burda bile nasıl da başardık ayrıştırma yapmayı?

Aynı dünyanın, aynı acıları çeken insanlarıydık oysa...

Yok Suriye’ye acımamışız, yok Ukrayna’lıların ne özelliği varmış!

Yapmayın ne olur, Suriyeli bebeğe ağlayıp, Ukraynalı bebeğe üzülmemek  akıl alır şey değil...

Kusura bakmayın vicdanlarınızı iyice  sorgulayın...

Bu iki ülke  arasında  insani yetiştirilme açısından çok fark olabilir.

Diyeceğim odur ki; topraklarına ölüm bombaları yağıyorsa sen benim kardeşimsin artık, hangi ırktan olursan  ol üzülürüm sana...

Dondurucu soğukta, karlar içinde ölüyorsa çocuklar, kedisini, köpeğini sarıp sarmalamış yollara düşmüşse; ve bir köşede yerde yatan çocuklarına   sarılarak, çocukları ile birlikte hayatını kaybeden annenin, tüm hayatlarını sığdırdığı ve alabildiği eşyalarla dolu bavulu onlar gibi ölmüştü sanki...

Üzülürüm sana arkadaş!

Çocuklar ölürken susmayın bari... 

Gelir aklıma;

Nazım Hikmet’in Hiroşima da ölen çocuklar için yazdığı şiir ”Teyze, amca  bir imza ver, çocuklar öldürülmesin, şeker de yiyebilsinler”

Sonra, Ahmet Arif’ in şiiri gelir aklıma...

“Nerede bi can ölüyorsa oralı olmalı yüreğin. Olmalı zaten.

Olmazsa insan olmaz yüreğim”

Gözyaşının dili, dini, ırkı da yoktur...

Gözyaşı  her ülkede  aynı renkte akar...