BOŞANMAK

Ben 20 yıldır eşinden ayrılmış bir bayanım.

Neden mi ayrıldım?

İşte sorun burada...

Ben bunu ne eşime, ne aileme 20 yıldır anlatamadım.

Sanılıyor ki boşanmak için dayak yemem lazım.

Kafam gözüm yarılmalı elim kolum kırılmalı.

Yanda aç kalmalıyım, açıkta kalmalıyım üstüm başım perişan olmalı.

Aldatılmalıyım, ortada kalmalıyım.

Bende öyle değildi...

Ben babasız büyüdüm.

Annemi gördüm.

Bizi nasıl baktı büyüttü, nelerle baş etmek zorunda kaldı.

Bir evin hem anası, hem babası nasıl olunur ondan öğrendim ben.

Evliliğimin 8. yılında farkettiğim şey ben de annem gibiydim.

Bir evin hem erkeği hem kadını. Oysa evlilik müştereklikti.

Bunu eşimle konuştuğumda kızdı dalga geçti, anlamadı.

Ona göre o görevlerini eksiksiz yapıyordu, ben de yapmalıydım.

İşte burada benim için uykusuz geceler başladı.

İlk düşündüğüm, madem bu kadar şeyi tek başıma yapıyorum, o zaman benim bir erkeğe ihtiyacım yok dedim.

Bu da eşime olan saygımı kaybetmeme sebep oldu.

Saymadığınız birisini sevemiyorsunuz.

Bambaşka biri oluverdim.

Bir yere mi gitmek istiyorum, gidiyorum.

Bir şey mi almak istiyorum, alıyorum.

Konuşmak mı istiyorum, konuşuyorum.

Bunun için kimseden izin istemiyorum.

Bu eşimi deli ediyor.

Ona göre ona sormalı, izin istemeliyim.

Doğrusu bence de bu, ama bir kadın her şeyi tek başına yapıyorsa bunları da yapabilir.

İşe gidip geliyorum.

Gecenin bir köründe metrolarda, otübüslerde sarhoşlarla baş etmek zorunda kalıyorum.

Eve geliyorum yemek bulaşık tam bitiyor, bir de kocanın keyfi.

Kadınım ya!

Ama yan komşumda bir akşam 10’a kadar oturamıyorum çünkü kocası var, ama metro otübüs duraklarında elin serhoşlarıyla oturabilir, yolculuk yapabilirim.

Evde aynı filmi bile birlikte bakamıyoruz.

Aynı şarkıyı birlikte söyleyemiyoruz.

Ya biz dans bile edemiyoruz.

Ya belimi incitiyor, ya ayağıma basıyor.

Ya da sadece sağa sola dönüp duruyoruz.

Az kıvırsam sen dansöz müsün?

Gülsen o ne oruspu musun?

Ciddi olsan kadın kadın değil, 12 ayak buzdolabı.

Ulan ben ne olacağımı şaştım.

Eşimin istediği gibi olayım yuvamda huzur olsun derken bir de baktım ben yittim.

Öyle ruhsuz kişiliksiz bir ucube oldum çıktım.

Hayır dedim, ben ben olmalıyım.

Ben oldum ama eşim beni istemedi.

Ben de onun istediği gibi olamadım.

O da benim istediğim gibi olamadı.

Boşandık...

Şimdi ben kötü müyüm?

Ya da eşim mi kötüydü?

Boşanmak için birinin kötü mü olması gerekiyor?

Ya da evlilik için iyimi olmak gerekiyor?

Hani uyum?

Hani paylaşmak?

İnsanlar vardır balık ruhlu maviyi sever, derinliği sever, sessizliği sakinliği sever...

İnsanlar vardır kartal ruhlu, uçmayı sever, yüksekliği sever, gücü sever...

İnsanlar vardır kurt gibi sürüyü sever, geceyi sever...

İnsanlar vardır her biri bir başka renk, bir başka şarkı, nota...

Düşünsenize kalabalığı ve şamatayı seven biriyle sesizliği yalnızlığı suskunluğu seven nasıl bir araya gelir, nasıl mutlu olur?

Eş demek bir ömür demek, bir hayat birlikte yürümek demek.

Yanlış insanla doğru yolda gidilmez.

Şimdi dönüp geriye baktığımda bir suçlu aramıyorum, kimseye kızgın ya da kırgın değilim.

Biz sadece farklı insanlardık.

Hem de çok farklı.

Bunu söylediğimde sen kocanı hala seviyorsun belki bir gün gene barışırsınız diyorlar.

Gülüyorum...

Evet kızgın değilim, ama bu onu seviyorum demek değildir.

Ben kendimi seviyorum.

Kendime olan saygımı korumaya çalışıyorum.

Sevgi geçmişin acıları ile değil geleceğe olan umut ve güvenle yaşar.

Bu gün bakıyorumda evlilikler hala aynı temeller üzerine kuruluyor.

Ve aynı yanlışlardan dolayı yürümüyor.

Beyler, Hanımlar...

Artık 21 yüzyılda yaşıyoruz.

Kimse kimseye ne muhtaç, ne köle. Hayat yolunuzu çizin ve çizdiğiniz yola girenlerle devam edin.

Başka yoldakilere göz atmayın, yolundan etmeye kalkmayın.

Bir gün, bilemedin üç beş gün gider o yolu sizinle, sonra sıkılır kendi yoluna döner.

Hanımlar hiç kimse sizi doyurmak, taşımak korumak kollamak zorunda değil.

Bundan vazgeçin artık.

Kocam değil mi? mecbur demeyi bırakın artık.

Beyler hiç bir kadın sizin özel zevklerinizin hizmetçisi egolarınızın hamalı değil.

Karım değil mi görevi, yapacak! ayaklarını bırakın artık.

Önce insan olarak sayın birbirinizi. Sevgi zaten saygıyla gelir.

Sahip değil yoldaş olun.

Hepinize iyi günde, kötü günde bir ömür mutluluklar diler sevgi ve saygılarımı sunarım.!

( bir kadının  kaleminden. alıntı)