Hayatın büyük meselelerini kontrol edemediğini gören ve bunun için kendine kızgın olan insan,

Hayatındaki KÜÇÜCÜK meseleler üzerinde AŞŞIRI kontrol kurmaya çalışarak, kendini rahatlatmak ister...

Gücümüzün yettiği her şeye fazlasıyla müdahale etmek isteyişimiz,

Kendimizce aklımızın yettiği her konuda ödünsüz ve bilgiç olmamız,

MÜKEMMEL planladığımız bir şeyde olan en ufacık aksiliğe verdiğimiz aşırı tepkiler,

Sürekli suçlu, sorumlu arayışımız...

Hayatla baş edememe kaygımızdandır.

Oysa hayat baş edilecek değil,

Akışıyla kucaklanacak bir şey.

Bizim kararımıza, bizim iznimize, bizim seçimimize bağlı olmaksızın muhatabı olduğumuz, etkisinde kaldığımız nice oluş var. 

Üzerinde kontrol sahibi olmadığımız bu haller içinde yapabileceğimiz tek şey kaslarımızı esnetmek ve öğrenmek...

Kızmak, gerilmek, içimize kaçmak, direnmek gibi tepkileri çok uzatmadan, yürüyüş şeklimizi yola uygun hale getirmek!

Bunu kabul ettiğimizde, üzerinde kontrol sahibi olduğumuz şeyleri AŞŞIRI önemsemeyi bırakacak, 

HEM KENDİMİZİ, hem çevremizi, kurallarımız, düzenimiz, müdahalelerimiz, söylenmelerimiz ile bunaltmaya gerek duymayacağız.

Yapabildiğimiz şeyleri yapabildiğimiz kadar güzel yapalım 

Ama bunun için kahrolmaya başladığımızda güzelliğin ortadan kalktığını fark edelim.