Öyle mahsun , öyle acı geldi ki ...

Hiç böylesini görmemiştim. Penceresi kayıp olmuş , ağır hasar görmüş  bir evin  kornişinden sallanan perdeler ve tüllerin rüzgarda uçuşmaları...

Yerinden oynamamış koltuk takımları...

Dolaplar, yataklar derli toplu ama pencereler  kayıp!!!

Açılmış buzdolabı kapağından  düşmüş;  kışlık  yiyecekler, torbalara  özenerek konulmuş bezelyeler, domatesler, fasulyeler... Kışı geçiremeden molozlara dökülmüşler...

Anne eliyle yapılmış belliydi, yavruları, eşi ,ailesi  için hazırlanılmış  yazdan...

Son kez evlerinde yemeklerini yemişler;  tencereleri de garip bir  şekilde  dolap içinde düzgün  duruyordu...

Bahara eremeden yıkılan,  savrulan keşke yiyecek içecekler olsaymış...

Ev miş,  arabaymış,  mal mülk geçiniz bunları...

O güzelim hayatının baharında acılar içinde ölenlerin  yerine hiç bir şeyi  koyamayız artık!

Düşündüm de penceresiz  o  perdelerin arasından en son kim baktı? Ne düşünüyordu, kimi bekliyordu...  Üzgün mü, sevinçli miydi ;  boğazımda koca bir yumru, biz normale dönebilir miydik ?

Normal olabilir miyiz?

Unutabilir miyiz?

Ben unutmak istemiyorum...

Bir  süre  hiç kimsenin gülerek verilmiş mutluluk fotoğraflarını, eğlenmelerini, yemek içmek cıvıklıklarını görmek istemiyorum!!!

Bedenleri bu dünyada, ruhları enkazda kalmış depremzedelerin yanında; onların iç yaralarına;  sadece merhem olmak istiyorum...