Daha iyisini yazana kadar duyguları en güzel anlatan cümleleri paylaşacağım  (annem okusaydı "sen yazabilirsin "derdi )

"Sevgili anneciğim,

Bir insanın gözlerinin içine bakınca içinin titremesiymiş yaşadığın, özlemmiş duyumsadığın ben gecikince, susmakmış erdemin, ben her şeyi bildiğimi iddia edince, fedakarlıkmış yaşamının tamamı…Anlayamazsın demiştin bana…Anne olmadan anlayamazsın…Ne çok gülmüştüm…

Şimdi anlıyorum seni anneciğim, çocuğumun üstünü örtmek için her gece kalkışımda, Onun terleyen yüzüne yapışan saçları çekişimde anlıyorum seni anneciğim daha çok anlıyorum.

 Elimde şemsiye okul önünde beklerken biliyorum ki birkaç yıl sonra okul önünde istemeyecek beni, arkadaşlarıyla yürüyüp gidecek sırılsıklam olacak. Tıpkı benim çocukluğum gibi. Ben izleyeceğim onu köşe başından. Kaygılıyım anne, çocuğumun geleceği için çok kaygılıyım. Güzel bir yaşam istiyorum onun için. Sen de benim için istemiştin değil mi? “ Bu benim hayatım “ deyip nasıl yürümüş gitmiştim, elimi tutan ellerinin arasından sıyrılıvermiştim. Şimdi çocuğumun elini o kadar çok sıkıyorum ki bazen anlamsızca yüzüme bakıyor…

Çocuğum hızla büyüyor anne…Kaç yaşında olursa olsun o benim çocuğum…Hatalar yapıyor, tökezliyor. Gizli bir el gibi arkasında bekliyorum. Yardıma ihtiyacı olduğunda uzanmak ve ayağa kaldırmak için… Ve birden benim arkamda ki o inanılmaz gücün ayrımına varıyorum. Sendin o annem… Her düştüğümde elini uzatan, kızmadan, öfkelenmeden ve bıkmadan elini uzatan benim annemdi.

Emekli olunamayan tek meslek demiştin annelik için…Evet annelikten ne istifa edebilirim, ne emekli olabilirim anne…

Ama biliyor musun kaç yaşında olursa olsun insanın çocukluğu annesini kaybettiği gün bitiyormuş…Ben ben… artık seni çok iyi anlıyorum."