Nasıl ki Kırşehir'in Neşet Ertaş'la öne çıkan Çiçekdağı, Giresun'un Ozan Arif'le öne çıkan Alucra'sı, Sivas'ın Aşık Veysel'le öne çıkan Şarkışla'sı, Kahramanmaraş'ın Mahzuni Şerif'le öne çıkan Afşin'i var, Adıyaman'ın da Kahta'sı var; çünkü Kahta'nın soyismini bile mahkeme kararıyla memleketinin adıyla değiştiren Mustafa Kahtalı'sı, nam-ı diğer Kahtalı Mıçe'si var...

Nasıl ki, yaşantısı boyunca her ortamda, istisnasız her an kalbi memleketi için çarpan, bir memleket sevdalısı olarak yaşayıp, memleketiyle özdeşen ve memleketini dünyayaya tanıtan bu güzide insanlar unutulmazlar arasına girerse Kahtalı Mıçe de asla unutulmayacaklardan birisi oldu.. 

O bugün tarihteki özel yerine göçtü... Ve size onu anlatmayı bir borç bilerek yazıyorum:

Kahta, ülkemizdeki birçok yerleşim yerinde olduğu gibi bundan 30-40 yıl öncesinde neredeyse herkesin akraba olduğu bir kent..

Kahta, ilçe olarak bağlı bulunduğu Adıyaman'dan daha erken tanınan bir kent; yıllardır il olmayı bekleyen bu kadim kentin erken tanınmasının ilk üç sebebi de Kommagene Krallığının devasa mirasını taşıyor olması, inanç turizmi için ülkemizin istisnai merkezlerinden biri olan Menzil'in bu ilçe sınırlarında bulunması ve elbette Kahtalı Mıçe gibi bir efsanenin anavatanı olması, onu doğurması...

Size Kahtalı Mıçe'nin özgeçmişini anlatmayacağım, size O'nun özbenliğini, duruşunu, tavrını ve O'nu zirveye taşıyan yapısını anlatacağım...

Mesela kimse O'na "falan zamanda, filan yerde, şöyle şöyle uygunsuz gördüm, gereksiz konuştu, boş bir söz söyledi, vefasızlık yaptı, kalp kırdı, ünlü olmanın şımarıklığını sergiledi" gibi söz diyemez, demedi... 

Çünkü O, bilmediği konuda biliyormuş gibi konuşmazdı, bilmediğini söyleyecek kadar da yürekliydi... Kendine has kelimelerle net cevabını verirdi; "Bilmom babo!"

Çünkü O, mesleği gereği magazinin en ışıltılı sahnelerinde, en meşhur insanlarıyla bir arada yaşasa da magazin sayfalarında sansasyonel olacak hiç bir karede görülmedi; bu tip haberlerin olması ihtimali olan yerlerde bulunmadı, hasbelkader bulunduysa da hemen oradan uzaklaştı...

Ne kendini, ne ailesini, ne arkadaşlarını, ne de memleketini küçük düşürecek bir davranışı asla olmadı... 

Onun bulunduğu en şa'şalı mekânda bile ortam Onun vakur duruşuyla anında düzeyli bir havaya dönerdi.. Şakalar da yapardı elbet ama şakaları bile tebessüm ettirirken cıvıklık içermezdi... 

Vefalı insan denildiğinde akla gelen ender kişilerden biriydi... O kendinden küçük olan benim ve benim gibi tanıyan herkesin abisi, büyüklerinin kardeşiydi.. Öyle inanıyorum ki Onu tanıyan her erkek "Gardaş, Babo", her kadın "Bacım, Anam" diye "samimiyetle, içten" seslenişini özleyecek...

Ben şimdiden özledim. Mekânın cennet olsun, nur içinde yat Mustafa Abi. Seni, (kendine has yorumladığın için) dünyaya tanıtan o meşhur türkünle uğurluyorum. "Yolcu, güle güle!" (Aşık Mahzuni Şerif) Uğurlar olsun. 

Mehmet Emin Danış