Eskiden fotoğraf makinesiyle çekim yaptığımızda fotoğrafçıya  koşa koşa götürür tap ettirirdik...

Elimize alıp tekrar tekrar  bakmanın keyfi muhteşemdi...

Hep güzel anılar olurdu o anlar ve onlar fotoğrafa dönüşürdü...

Gülerek, eğlenerek, ciddi, masum, şımarık pozlarımız olurdu illa da gülen yüzler çıkardı karşımıza...

Bu sabah, bir teyzenin eşarbını çene altından bağlamış anneme benzer pozunu görünce, sararmış fotoğraflar düştü kalbime...

Yıllardır eskilere  çok bakamıyorum. Çok gidenlerim oldu, çok özlediklerim var. İstedim ki kalbimin arkasında saklayayım, istedim ki  gözlerimde ki yaş damlaların da gizleyeyim...

Sararmış fotoğraflar, sadece giden insanlarımızı değil; kaybolan zamanlarımızı, mevsimlerimizi, değişen hayatlarımızı da vuruyor yüzümüze...

Bir halayın peşinde birleşen eller, bir doğum günü, düğün, nişan, mezuniyet, eğlence, doğa; yüzlercesini yazabiliriz sararan anılarda kalan  fotoğrafların,  karelerini...

Siyah saçlarımızın, beyaza dönüşen öyküsünü anlatan o sararmış fotoğraflar; siz de teknolojiye yenik düştünüz işte...

Bir şarkı şöyle bitiyordu” Yitip giden zamanları bir yerlerde bulsak”... Keşke, keşke...

Fotoğraf: Soldan sağa: Suzan Ateş, Ülya Seçkin, Yılmaz Kırmancı, Ayten Karaer, Nurten Uzun